αναρχική τεχνοκρατία

SHK (Slaves Hit Kings) CREW. Μια ομάδα που αποτελείται από 4 graffiti artists, τους Kone, Robin, Zip και Bolar. Μια ομάδα που απέχει από την κλασική φόρμα ενός απλού graffiti crew. Ο πυρήνας της δε βασίζεται στο ‘βάψιμο’ αυτό καθ’ αυτό, αλλά σ’ έναν ισχυρό δεσμό φιλίας, που κρατάει γερά χρόνια τώρα. Γι’ αυτό θα ήταν λογικό να επισημάνουμε ότι εκτός των τεσσάρων writers υπάρχουν και άλλα μέλη, τα οποία συμμετέχουν ενεργά στο έργο της ομάδας ή μη ενεργά, αλλά παράλληλα μέσω της φωτογραφίας ή της μουσικής τους (SHK FAMILY).
Το καλοκαίρι του 2005, ξεκίνησε η ιδέα από 3 άτομα και το 2006 έφτασε να αποτελείται από παραπάνω ανθρώπους πλέον. Ακολουθεί την ίδια μορφή και φιλοσοφία (η οποία εξελίσσεται αργά και σταθερά) έως και σήμερα.
Έδρα η Χαλκίδα, με παραρτήματα λόγω σπουδών και λοιπών ασχολιών, σε Αθήνα (το βασικό) και Γιάννενα.
Η ομάδα έχει καταφέρει να μεταπηδήσει και να επεκταθεί και ελπίζουμε στο μέλλον να εδραιωθεί και σ’ άλλους τομείς, όπως η μουσική, το θέατρο, το video (cinema, animation).
Κομμάτια (έργα) των SHK υπάρχουν (στάσιμα ή σε κίνηση) σε διάφορες περιοχές ανά την Ελλάδα. Αυτήν τη στιγμή τρέχει μια έκθεση στο Cinema Art Café από τους 4 writers με καμβάδες, ξύλα, κατασκευές και αφίσες. Μετράμε και συμμετοχές επιλεκτικά σε ορισμένα graffiti festivals της Αθήνας, installation σε 3 party της Subcult Union, 4 θεατρικές παραγωγές, video clips, motion comics.κ.α.

Σκλάβος.
Χωριάτης.
Κλέφτης.
Μπάσταρδος.
Άνθρωπος.
Χωρίς Πατρίδα,
χωρίς Θρησκεία,
χωρίς Οικογένεια.
Δημιουργώ δικές μου στο κεφάλι μου,
ζω από και με αυτές, τις Σκιές,
τις Ιδανικές,
τις ανύπαρκτες για τα άτομα.
Διαρκώς ένας πιο πάνω,
και ένας πάνω από αυτόν,
ένας πήχης λίγο πιο πάνω, για το Βασίλειο.
Δεν πέφτει εύκολα το βασίλειο,
σκοτώνω συνέχεια,
και ο βασιλιάς βγάζει νέα κεφάλια,
Ύδρα, Λερναία.
Δεν είμαστε ήρωες.
Δειλοί είμαστε, για την κανονική ζωή.
Δεν είμαστε αυτοί που φαίνονται,
δε θα μας γράψει το Βιβλίο,
δουλεύουμε για να έχεις Βιβλίο και η Επικεφαλίδα Του θα γραφτεί με
το αίμα μας.
Με το δικό μας μελάνι,
με χρώμα,
ακρυλικό ή πλαστικό,
λαδομπογιά με πίεση,
σαν από φιάλη,
κόβεις μια αρτηρία και τραβάω άτσαλα lines σε λευκό back-ground,
highlight από ταινία,
astro fat cap σε spray.
Ωραίο το φίλινγκ, του τελειωμού,
σαν έρωτας χωρίς να κάνεις έρωτα,
άτσαλες πινελιές πάνω σε ατελάρωτο καμβά,
δώρο για μια άγνωστη Αγαπημένη ή για έναν ξεχασμένο Φίλο,
που μένει μίλια μακριά.
Θα ταξιδέψει το δώρο,
θα πάρει το τρένο με το δικό μου panel για συντροφιά,
και οι αποχρώσεις του θα με θυμίζουν όταν κοιτάς το άθελα πατημέ-
νο τζάμι.
Δεν αγαπώ όταν ζωγραφίζω,
δε μισώ,
δεν αισθάνομαι τίποτα,
θέλω απλά να τα γαμήσω,
να τελειώσω και να φύγω,
να ηρεμήσω και να κοιμηθώ, αγκαλιά με τη φωτογραφία του θύματος.
Δεν είμαι ζωγράφος,
αυτές είναι πολυτέλειες των βασιλιάδων,
και εγώ είμαι σκλάβος, δεν το ξεχνώ.
Δεν ξεχνώ ποτέ ποιος είμαι.
Είμαι σκλάβος.
Δεν ξεχνώ ποτέ από πού έρχομαι,
από το παραμελημένο προάστιο της πρωτεύουσας,
δεν είναι ούτε χωριό, μα ούτε και πόλη,
όμορφο και άσχημο,
μια πόλη χωρίς ταυτότητα θέλει, έχει ανάγκη, από Πολίτες με ταυτότητα,
έστω συνθηματική,
γι’ αυτό είναι άλλωστε τα ονόματα, για να συνεννοούμαστε,
συνεννοούμαστε όμως;
Όχι.
Όταν σου γράφω το όνομά μου συνεννοούμαστε;
Όταν γράφω το όνομά μου στον τοίχο σου συνεννοούμαστε;
Όχι.
Φυσικά και όχι.
Φυσικά και δε θέλω να ομορφύνω το σπίτι ή τη μέρα σου,
δεν είναι αυτός ο σκοπός μου.
Σκοπός μου είναι να μην κοιμάσαι τόσο πολύ.
Παρακοιμήθηκες,
και ξύπνιος μετά από τέτοιο λήθαργο είσαι αποχαυνωμένος,
βλέμμα βοδιού,
ζώο έτοιμο για σφαγή,
ούτε που βελάζεις.
Έλεος.