Ο Αργύρης Αγγέλου γεννήθηκε στην Χαλκίδα στις 16 Ιουνίου 1978, αποφασίζει στα 15 του να ασχοληθεί με το θέατρο. Γίνεται δεκτός στη δραματική σχολή που ήθελε και το όνειρό του αρχίζει να παίρνει σάρκα και οστά. Το καλοκαίρι του 1999 κερδίζει τον πρώτο του ρόλο στο μιούζικαλ «Σικάγο», ενώ το ντεμπούντο του στην τηλεόραση γίνεται το 2004 στις «Σαββατογεννημένες».Το μεγαλύτερό του όνειρο είναι να καταφέρει να μείνει στο επάγγελμα και να κάνει δουλειές που να μπορεί να τις χαίρεται τόσο όσο κι αυτές που κάνει τώρα.

– Ποια είναι η σχέση σου με τη Χαλκίδα και ποια ήταν η πρώτη σου επαφή με το θέατρο;

Γεννήθηκα στη Χαλκίδα, η οικογένεια μου είναι ακόμα εκεί. Εκεί έζησα μέχρι τα 18 μου, όπου έφυγα για την Αθήνα να σπουδάσω. Την πρώτη μου επαφή με το θέατρο τη χρωστάω στην τότε φιλόλογό μου, τη Δήμητρα Σουλιωτάκη, όταν ήμουν στις τελευταίες τάξεις του λυκείου. Ανεβάσαμε ένα θεατρικό, το «Πληρώνω – δεν πληρώνω», του Ντάριο Φο. Ήταν πάρα πολύ καλό και πήραμε το 3ο βραβείο σε έναν πανελλήνιο διαγωνισμό. Μετά από αυτό αποφάσισα ότι ήθελα να ασχοληθώ πιο επαγγελματικά με το θέατρο. Με το που τελείωσα το σχολείο κατέβηκα στην Αθήνα να δώσω εξετάσεις, αλλά μια λάθος συνεννόηση (λάθος ώρα για ένα μάθημα) μου κόστισε εκείνη την εξεταστική. Χωρίς να έχω περάσει εκεί που ήθελα, γυρίζω στη Χαλκίδα και ανακαλύπτω ότι την περίοδο εκείνη ο Γιάννης ο Κατσάνος προσπαθούσε να επανιδρύσει το Θέατρο Χαλκίδας. Βρίσκομαι λοιπόν σε μια οντισιόν με την εκεί θεατρική ομάδα, όπου ήταν και ο Γιάννης Κατσάνος, ο Γιώργος Ζαφειρίου και τα άλλα παιδιά.
Τον Γιάννη Κατσάνο τον ήξερα από πριν. Γνώριζα ήδη κάποιες εξαιρετικές δουλειές που είχε κάνει, όπως «Ο μάγος με τα χρώματα». Μόλις έμαθα ότι έψαχνε κάποια παιδιά για το επόμενο έργο του, έτρεξα από τους πρώτους στην οντισιόν. Με πήρε και κάναμε τότε τα «Γουρουνάκια κουμπαράδες» του Ευγένιου Τριβιζά, που ήταν μια πολύ πετύχομενη παράσταση στη Χαλκίδα. Το ίδιο καλοκαίρι συνεχίσαμε με ένα αφιέρωμα στο θέατρο του φρούριου του Καράμπαμπα. Το φθινόπωρο με βρήκε να δίνω στη δραματική σχολή. Πέρασα και εγκαταστάθηκα πλέον στην Αθήνα. Αργότερα έμαθα με μεγάλη μου λύπη ότι η ομάδα αυτή είχε σκορπίσει, ο Γιάννης Κατσάνος είχε φύγει για το Παρίσι και το Θέατρο Χαλκίδας δεν υπήρχε πια.

-Άλλη μια φιλότιμη προσπάθεια που δεν βρήκε υποστήριξη.

Ναι, ήταν κρίμα. Για μας όλους, τα παιδιά της ομάδας, το θέατρο αυτό ήταν ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μας. Δίναμε όλη μας την ενέργεια με έναν τρόπο πρωτόγνωρο για μας.

– Στην Αθήνα ποια ήταν τα πρώτα σου βήματα;

Έδωσα πρώτα εξετάσεις στο Υπουργείο Πολιτισμού και μετά στον Ίασμο του Βασίλη Διαμαντόπουλου. Εκεί είχα καθηγητές τη Μίρκα Παπακωνσταντίνου, τη Δήμητρα Χατούπη, πρόλαβα τον
Δημήτρη Παπαμιχαήλ, τον Βασίλη Διαμαντόπουλο, την Πέμη Ζούνη, είχα φοβερούς καθηγητές. Πριν ακόμα τελειώσω τη σχολή πήγα σε μια οντισιόν και πήρα την πρώτη μου δουλειά, στο «Σικάγο», που παιζόταν στο θέατρο Σμαρούλα με τον Δάνη Κατρανίδη. Αυτή ήταν και η πρώτη μου επαγγελματική εμφάνιση.

– Ξεκινάς γρήγορα και σε σημαντικές δουλειές.

Ναι! Και μετά η μία δουλειά φέρνει την άλλη. Πολλές οντισιόν, μέχρι που το 2003-2004 μπήκε και η τηλεόραση στη ζωή μου!

Αν θεωρήσουμε ότι υπάρχει κάτι, ταλέντο, κλίση ή ότι άλλο είναι αυτό σε μένα, πιστεύω ότι αυτό που με βοήθησε περισσότερο ήταν οτι δεν παραιτήθηκα ποτέ. Όταν μου δινόταν μια δουλειά, δούλευα δεκαπλάσια από αυτό που απαιτούσε.

– Πόσο εύκολα έγινε αυτό; Η πρώτη σου εμφάνιση ήταν και επιτυχία.

Πριν από την πρώτη μου εμφάνιση στην τηλεόραση έκανα κάτι που δεν ήταν θέατρο. Σε μια μουσική παράσταση με τον Τάκη Ζαχαράτο γνώρισα τον Γιώργο Καπουτζίδη. Γρήγορα συνηδειτοποιήσαμε ότι ταιριάζαμε, το χιούμορ μας, τα ενδιαφέροντά μας, γελούσαμε πάρα πολύ και κρατήσαμε επαφή ακόμα και όταν τελείωσε η δουλειά αυτή. Όλο αυτό το διάστημα συζητούσαμε για τη δουλειά μας και γνώριζα πως ο Γιώργος έγραφε κάτι ψάχνοντας να βρει και αυτός το δρόμο του. Μια μέρα με πήρε τηλέφωνο και μου είπε: «Έγραψα μια σειρά, εγκρίθηκε και έχω ένα ρόλο για σένα». Τόσο απλά. Μέχρι τότε εγώ έστελνα βιογραφικά περιμένοντας μια καλή πρόταση, η οποία τελικά ήρθε με τον πιο απλόχερο τρόπο.

– Η αναγνωρισιμότητα που προκαλεί η έκθεση στην τηλεόραση διευκόλυνε τη μετέπειτα επαγγελματική σου πορεία;

Η δημοσιότητα που ήρθε με την τηλεόραση μου έδωσε τη χαρά να μπορώ να ονειρεύομαι περισσότερα πράγματα, καλύτερους ρόλους, καλύτερες συνθήκες στο θέατρο… Επίσης το δικαίωμα να μπορώ να επιλέγω τους συνεργάτες μου. Αισθάνομαι πολύ τυχερός που μπορώ να νιώθω περήφανος για ό,τι έχω κάνει στην τηλεόραση, την αγαπάω και της χρωστάω πολλά.

– Είναι πράγματι μεγάλη τύχη.

Ναι, ήμουν πολύ τυχερός. Μου συνέβη σε νεαρή ηλικία σε μια καθοριστική στιγμή, στο χτίσιμο της καριέρας μου, και ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσε να μου συμβεί. Και να μην ξαναζήσω κάτι που θα έχει τόσο μεγάλη επιτυχία, έχω αποθέματα να εξαργυρώνω για πολλά χρόνια.

– Τη χαρά της επιτυχίας προλαβαίνεις να τη μοιράζεσαι με τους δικούς σου;

Δυστυχώς δεν τους βλέπω όσο συχνά θα ήθελα, εξαιτίας του θεάτρου. Έρχομαι στη Χαλκίδα 1-2 φορές το μήνα, έρχονται και οι δικοί μου στην Αθήνα να με δουν. Το καλοκαίρι, που τα πράγματα χαλαρώνουν, σίγουρα 10-15 μέρες τις περνάω μαζί τους. Πάντα όμως θέλω να τους βλέπω περισσότερο.

– Όταν περπατάς στη Χαλκίδα απολαμβάνεις καθόλου αυτή την αναγνωρισιμότητα;

Όχι, λόγω συνθηκών καθόλου. Όταν έρχομαι στη Χαλκίδα, έρχομαι για τόσο λίγο που δεν προλαβαίνω να πάω π.χ. για έναν καφέ, κάθομαι σπίτι να χαρώ τους δικούς μου.

-Ποιο κατά τη γνώμη σου είναι το σημαντικότερο στοιχείο από το τρίπτυχο «ταλέντο – δουλειά – τύχη»; Τι θα συμβούλευες κάποιον που δεν έχει γευτεί τη δική σου επιτυχία;

Επιμονή και υπομονή, τίποτε άλλο. Αν θεωρήσουμε ότι υπάρχει κάτι, ταλέντο, κλίση ή ό,τι άλλο είναι αυτό σε μένα, πιστεύω πως αυτό που με βοήθησε περισσότερο ήταν ότι δεν παραιτήθηκα ποτέ. Όταν μου δινόταν μια δουλειά, δούλευα δεκαπλάσια από αυτό που απαιτούσε. Ευτυχώς αυτό σε μένα αναγνωρίστηκε και έτσι κράτησα επαφή με ανθρώπους που εκτίμησαν τη δουλειά μου και τον τρόπο που δουλεύω. Αυτό είναι κάτι που χτίζεται σιγά σιγά. Επιδίωξα να βρεθώ με ανθρώπους που πίστευα ότι είχαν κάτι να μου δώσουν, να μάθω από αυτούς. Νιώθω αλήθεια τυχερός για τους ανθρώπους που βρέθηκαν στο δρόμο μου και είναι ωραίο να ξέρεις ότι ανά πάσα στιγμή μπορείς να σηκώσεις το τηλέφωνο και να μοιραστείς μαζί τους μια σκέψη ή ένα προβληματισμό.

-Τι μαγειρεύεις αυτό τον καιρό;

Φέτος είμαι στις κουζίνες στο θέατρο «Ήβη», ένα υπέροχο έργο του Άλαν Έικμπορν, σε σκηνοθεσία Πέτρου Φιλιππίδη, μαζί με τον Τάσο Χαλκιά, τη Ράνια Σχίζα, τη Ζέτα Μακρυπούλια, τον Χρήστο Πλαΐνη και τη Σοφία Παυλίδου. Έχουμε ξεκινήσει εδώ και ένα μήνα, πάμε πάρα πολύ καλά, οι παραστάσεις θα διαρκέσουν μέχρι την Κυριακή των Βαΐων. Τηλεοπτικά είμαι στο
«Πάρης & Ελένη» στον ANT1, όπου τελειώνει ο πρώτος κύκλος τα Χριστούγεννα.

– Φορτωμένος ο χειμώνας μέχρι τα Χριστούγεννα.

Ναι! Μετά τα Χριστούγεννα θα έχω μόνο θέατρο και θα χαλαρώσω λίγο. Είμαι και σε μια φάση όπου μόλις μετακόμισα στο καινούργιο μου σπίτι, κάτι που ονειρευόμουν μια ζωή να αποκτήσω, και είναι μια καλή ευκαιρία να ασχοληθώ λίγο με το χώρο μου.

– Ωραία εποχή για καινούργιο σπίτι, πριν τις γιορτές. Τι άλλο θα ευχόσουν;

Υγεία, να είναι όλος ο κόσμος καλά, να είναι οι γονείς μου καλά, να μπορώ να συνεχίσω να ονειρεύομαι -να μη σταματήσει ποτέ αυτό-, καλή επιτυχία σε σας, σε αυτή την όμορφη προσπάθεια με το περιοδικό. Ευχαριστώ που με επιλέξατε.

– Εμείς ευχαριστούμε και σου ευχόμαστε να σου συμβαίνουν μεγάλα και σημαντικά πράγματα, ώστε να νιώθεις συνέχεια γεμάτος.

Στην τηλεόραση έχει παίξει στα: Ο Πάρης και η Ελένη, 2008-09 / Baby Dance, 2008 (Παρουσίαση εκπομπής) / Στο παρά πέντε, 2005-06/2006-07 / Safe Sex «Έμμονες ιδέες», 2006 / Όλα του γάμου Δις…κολα, 2004-05 / Σαββατογεννημένες, 2003-04.
Στο θέατρο: Στις κουζίνες, Θέατρο Ήβη, 2008-09 / Blood Brothers, Περιοδεία Καλοκαίρι 2008 / Το όνειρο της διπλανής πόρτας, Θέατρο Ιλίσια-Βολανάκης, 2007-08 / Funny girl, Θέατρο Ιλίσια-Ντενίση, 2006-07 / Ψύλλοι στ’αυτιά, Σύγχρονο θέατρο, 2005-06 / Μίκης Θεοδωράκης – Μια ζωή…Ελλάδα, Θέατρο
Πάρκ, 2004-05 / Βίκτωρ Βικτώρια, Θέατρο Ιλίσια-Ντενίση, 2003-04 / Ο βασιλιάς κι εγώ, Θέατρο Ιλίσια-Ντενίση, 2002-03 / Οι άντρες προτιμούν τις ξανθές, Θέατρο Αθήναιον, 2002 / Καμπαρέ Ίντριγκα, Μικρός Διογένης, 2001-02 / Νεφέλες Αριστοφάνη, Θέατρο Βράχων Μελίνα Μερκούρη, Καλοκαίρι 2001 / Η δε γυνή να φοβείται τον άνδρα, Θέατρο Βέμπο, Χειμώνας 2001 / Αλίμονο στους νέους, Θέατρο Πάρκ, 2000 / Τζόζεφ, 2000 / Σικάγο, Θέατρο Σμαρούλα, 1999