Ανεβαίνει για πρώτη φορά στο θεατρικό σανίδι, στο Σικάγο το 1944 και χαρίζει στον συγγραφέα του μεγάλη αναγνώριση, αφού έχει χαρακτηριστεί ως ένα από τα σπουδαιότερα έργα της παγκόσμιας δραματουργίας, ο λόγος για τον «Γυάλινο κόσμο» του Τένεσσι Ουίλιαμς. Από τότε μέχρι φέτος, που συμπληρώνονται εκατό χρόνια από το θάνατό του, δεν έχει σταματήσει να παίζεται στα θέατρα όλου του κόσμου και να αποκτά νέους θαυμαστές.

Η ιστορία βασίζεται σ’ ένα τρίγωνο σιωπηλής απόγνωσης: μητέρα, γιος και κόρη αναζητούν μάταια λύτρωση. Ο Τομ ξετυλίγει με κινηματογραφικό τρόπο τις αναμνήσεις του από το σπίτι των νεανικών του χρόνων, όπου ζούσε με τη μητέρα του, Αμάντα, και την αδελφή του, Λώρα, αφού ο πατέρας τους τούς εγκατέλειψε. Ο ίδιος ασφυκτιά, επιθυμεί να φύγει, αλλά η Αμάντα δεν του επιτρέπει, πριν βρεθεί ένας άντρας για την Λώρα. Οι χαρακτήρες είναι αποκομμένοι από την πραγματικότητα, εγκλωβισμένοι ο καθένας στη δική του ψευδαίσθηση.

Η Κατερίνα Ευαγγελάτου, που υπογράφει πέρα από την σκηνοθεσία, τη μετάφραση και τη δραματουργική επεξεργασία του έργου, δεν περιορίστηκε στο πρωτότυπο κείμενο αλλά αξιοποίησε και παλαιότερα σχεδιάσματα του συγγραφέα γι’ αυτό, καθώς και στοιχεία από το διήγημά του «Πορτρέτο κοριτσιού σε γυαλί» (1943), αφού ως γνωστόν, «Ο Γυάλινος Κόσμος» αποτελεί το πιο αυτοβιογραφικό θεατρικό έργο του Τένεσσι Ουίλιαμς. Έχει πίσω του την προσωπική του οικογενειακή τραγωδία, τη συνειδητοποίηση της ιδιαιτερότητάς του, μια αυταρχική μητέρα, έναν χαμένο πατέρα, μια αγαπημένη αδερφή με ψυχική ασθένεια, χαμένη στον ευάλωτο εσωτερικό της κόσμο που θα υποστεί λοβοτομή λίγο αργότερα, όταν αυτός θα λείπει και που θα τον γεμίσει ενοχές.

Η παράσταση σκηνοθετικά, ακολουθεί μια μινιμαλιστική, αφαιρετική γραμμή ως προς την αισθητική της, κρατώντας σε απόσταση τον ρεαλισμό. Η Κατερίνα Ευαγγελάτου, με τη χρήση των βίντεο, των φωτισμών του Λευτέρη Παυλόπουλου και της καταπληκτικής μουσικής του Σταύρου Γασπαράτου, συνθέτει ένα μαγευτικό εικαστικό θέαμα που δίνει τη δυνατότητα στο θεατή να ταξιδέψει στον κόσμο των ηρώων.

Και όσοι σπεύσουν να χαρακτηρίσουν τις βιντεοσκοπημένες προβολές πρωτοποριακές, να τους θυμίσουμε πως ο ίδιος ο συγγραφέας είχε προσθέσει τις συγκεκριμένες σκηνικές οδηγίες (σταθερές εικόνες και λεζάντες που θα προβάλλονταν σε ένα τμήμα του σκηνικού), πιστεύοντας ότι ολοκληρώνουν το έργο. Εδώ η σκηνοθέτης, τις έχει εκμεταλλευτεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο για να δώσει την αίσθηση του ονείρου και της ανάμνησης, της όλης ιστορίας από τον πρωταγωνιστή. Επιπλέον, καταφέρνει να μεγεθύνει τους ήρωες ή να εισχωρήσει βαθύτερα στα απόκρυφα συναισθήματά τους – χαρακτηριστικό παράδειγμα η μορφή της Λώρας στο ψυγείο, που λειτουργεί σαν καταφύγιο της.

Η Αμάντα της Ναταλίας Τσαλίκη, είναι περισσότερο αστή και στηριγμένη στην καταπιεστική – μητρική φιγούρα, από όσες έχουμε δει ως τώρα, παρόλα αυτά καταφέρνει με φυσικότητα και  μεσότητα να συγκινήσει το κοινό. Ξεχωρίσαμε τις σκηνές που «φλέρταρε» με τον υποψήφιο γαμπρό της, καθώς και εκείνες που αναπολούσε τα νεανικά της χρόνια.

Εντυπωσιακή και η Λώρα της πρωτοεμφανιζόμενης Αμαλίας Νίνου, η οποία κατάφερε να σκιαγραφήσει τόσο τη σωματική όσο και την ψυχολογική ιδιαιτερότητα της ηρωίδας της, χωρίς να ξεχνά τον εγκλωβισμό της στον δικό της κόσμο.

Απόλυτα ρεαλιστικό και φυσικό το παίξιμο του Αντίνοου Αλμπάνη, που έπειθε στον απαιτητικό ρόλο του Τομ, ενώ τον Τζιμ του Κωνσταντίνου Γαβαλά, θα τον προτιμούσα λιγότερο στιλιζαρισμένο, αν και σε γενικές γραμμές ήταν μέσα στο πνεύμα του ρόλου.

Μια από τις καλύτερες παραστάσεις της χρονιάς, που ευτύχισε να παρουσιάσει ένα κλασικό έργο με μια φρέσκια και άκρως ενδιαφέρουσα οπτική.

Θέατρο «Δημήτρης Χορν»
Αμερικής 10, Κολωνάκι
Τηλ: 2103612500