editoriαν #34

editoriαν #34Χάρηκα που τα είπαμε

Με αφορμή τη γνωριμία μου με τη ζωή και το έργο του μεγάλου γλύπτη Γιώργου Ζογγολόπουλου, άνοιξε πάλι μέσα μου, ένας νοητός, εσωτερικός διάλογος. Πως μπορεί να είναι άραγε, το να καβαλάς ένα ακόμα χρόνο μετά τα 100, να έχεις σπείρει έργα σου σε ολόκληρο τον κόσμο, να δημιουργείς μέχρι τα βαθιά γεράματα και να επιμένεις να μένεις σε ένα μικρό σπιτάκι με ένα ακόμα μικρότερο ατελιέ; Ποιό είναι το πείσμα εκείνο που σου υπαγορεύει ότι τα έργα σου πρέπει να βρίσκονται σε κοινή θέα, σε δημόσιους χώρους, εκτεθιμένα σε μάτια πολλές φορές καλλιτεχνικά αναλφάβητα και όχι σε γκαλερί και σε μουσεία; Η διαφορά του έργου ανθρώπων σαν το Ζογγολόπουλο είναι ότι δουλεύουν για όλο τον κόσμο. Είναι εκείνοι που στις πλάτες τους κρατούν τη φτώχεια όλων μας, που κοιτάνε να πάνε όχι την τέχνη τους αλλά την κοινωνία μας, ένα βήμα παραπέρα. Ευτυχώς για τον τόπο, άνθρωποι σαν το Ζογγολόπουλο βρέθηκαν αρκετοί. Ήταν και είναι, συνήθως, μακριά από ταμπέλες και ταμπελάκια, έξω από «γραμμές». Είναι στο πεζοδρόμιο και παραμερίζουν χαμογελώντας να περάσεις φορτωμένος, είναι στο βουνό και μυρίζουν την υγρασία, είναι στο πάρκο και απολαμβάνουν τη βόλτα με ένα εγγόνι. Αυτούς άρχισα να κυνηγάω πάλι. Μια κουβέντα μαζί τους σου γεμίζει τις μπαταρίες, ζεις μια μέρα σα δυο. Ανακαλύψτε τους. Κάποιοι ζούνε πια μοναχά μέσα από τα έργα τους. Κάποιοι περιμένουν μια σιωπή για να αρχίσουν να μιλάνε. Αρκετά με τη μιζέρια, ας κάνουμε λίγη ησυχία.

Μοιραστείτε: