Η Αργυρώ Χιώτη αποφοίτησε ως ηθοποιός από τη Δραματική Σχολή «Μορφές» του Θεάτρου «Εμπρός» (2000) και είναι κάτοχος πτυχίου Θεατρικών Σπουδών και μεταπτυχιακού τίτλου πάνω στη σκηνοθεσία και τη δραματουργία από το Πανεπιστήμιο της Provence στη Γαλλία (2006). Εργάζεται στην Ελλάδα και τη Γαλλία με τη θεατρική ομάδα Vasistas, της οποίας είναι και ιδρυτικό μέλος, σκηνοθετώντας έως τώρα, τις παραστάσεις «Domino»,«Spectacle», «Phobia: ένα θέαμα», «Silence» , «Κόκκινη σκουφίτσα, εγώ και ο λύκος μου», «Get over it»/«Φαίδρες» καθώς και πολλές άλλες performances και αναγνώσεις. Ως σκηνοθέτης και ηθοποιός εργάστηκε πάνω στον «Φάουστ» του Γκαίτε (Εθνικό Θέατρο, 2008-2009), ενώ ως ηθοποιός συμμετείχε σε σκηνοθεσίες των: Mireille Guerre, Γ. Χουβαρδά, Agnès del Amo, Γ. Τσορτέκη και Τ. Μπαντή. Υπήρξε εκπαιδευτής θεάτρου σε άτομα με νοητική στέρηση και σύνδρομο down στο Κέντρο Ειδικής Επαγγελματικής Αγωγής «Εστία».
Το 2011 η ομάδα Vasistas έλαβε την τιμητική διάκριση νέου δημιουργού από την Ενωση Κριτικών Θεάτρου και Μουσικής Ελλάδας για την παράσταση Spectacle και το 2013 η Αργυρώ Χιώτη το βραβείο «Ελευθερία Σαπουντζή».

«Πού είναι τώρα εκείνο το δάσος, όπου το ανθρώπινο πλάσμα μπορεί να αποδείξει ότι είναι ικανό να ζήσει ελεύθερο, έξω από τα αποστεωμένα κοινωνικά πλαίσια; Είμαι υποχρεωμένος να απαντήσω: πουθενά.» Δανείζομαι τα λόγια αυτά του Στιβ Ντάγκερμαν, όχι για το μηδενισμό που αποπνέουν, αλλά γιατί μ’ ένα τρόπο, νομίζω, αντιπροσωπεύουν το λόγο για τον οποίο φτιάχνω παραστάσεις. Για ν’αγγίξω δηλαδή, με τρόπο διαφορετικό κάθε φορά, από άλλη σκοπιά, αυτήν την κατάσταση ανελευθερίας, έστω εσωτερικής, της δικής μου και των ανθρώπων γύρω μου. Ή μάλλον, επειδή μπορώ να το κάνω, μπορώ να φτιάξω κόσμους αλλόκοτους κι αληθινούς όπου η δύναμη της συμπυκνωμένης ενέργειας ανθρώπων και η συνάντησή τους, διαφυλάσσει αδιαμφισβήτητα την πιθανότητα μιας κάποιας ελευθερίας ή την ψευδαίσθηση αυτής. Γιατί, το να φτιάχνεις παραστάσεις είναι –τουλάχιστον- ένα μέσο που επιτρέπει στα αδύνατα και τα ανείπωτα πράγματα να εκφραστούν. Είναι ένας χώρος όπου ανατρέπονται έστω και στιγμιαία τα δεδομένα.
Ένας χώρος όπου μπορεί η σιωπή να γίνει τόσο προσωπική, τόσο ακέραια και τόσο καίρια, που να μην μπορείς παρά να την ακούς. Ούτως ή άλλως αυτά που δεν λέγονται είναι και τα πιο σημαντικά. Φως μες το σκοτάδι. «Αγάπη μου είναι αργά, τώρα τ’αστέρια κοιτούν σιωπηλά…» μου αρέσει τελευταία το τραγούδι αυτό της Μαριέττας Φαφούτη. Δεν φανταζόμουν ότι μπορώ να φτιάχνω παραστάσεις. Προέκυψε, όπως προκύπτουν όλα. Κάποιοι άνθρωποι ακολούθησαν την τάση μου αυτή με πίστη, κάποιοι άλλοι (οι δικοί μου) με στήριξαν με τρόπο καθαρό και πολύπλευρο. Και βήμα στο βήμα, έκπληξη στην έκπληξη, μάχη στη μάχη, συνάντηση στη συνάντηση, ο χρόνος περνά και διαμορφώνει. Μονόδρομος.

“Αίματα”

Ο συν-σεναριογράφος των ταινιών του Λάνθιμου, Ευθύμης Φιλίππου, έγραψε το πρώτο του θεατρικό έργο αποκλειστικά για τη διακεκριμένη ομάδα VASISTAS και τη Στέγη. Η Αργυρώ Χιώτη το ανεβάζει σαν ένα πανκ ορατόριο για τις αγιάτρευτες πληγές μας, στη Στέγη από τις 8 έως τις 19 Οκτωβρίου 2014.